Σαφέστατα πάντα και παντού υπερτερεί η δύναμη.
Οι αρχαίοι Έλληνες που «τα είχαν πει όλα», το είχαν ...
ξεκαθαρίσει αυτό με την αξιολόγηση των θεοτήτων (που στην ουσία ήταν προσωποποιημένες οι πανανθρώπινες αρχές και αξίες, τοποθετώντας τον Δία (Δύναμις) σαν αρχηγό των θεών και όχι την σημαντικότατη μεν πλην όμως αδύναμη θεά της δικαιοσύνης.
Η επίκλησης λοιπόν και μόνο του θεσμού της δικαιοσύνης από μόνη της ποτέ δεν παράγει πρακτικά αποτελέσματα. Διότι η
δικαιοσύνη είναι πάντοτε υποκείμενη κάποιας δύναμης την οποία εξυπηρετεί και η οποία δύναμη προσδιορίζει το συγκεκριμένο δίκαιο.
Εάν η εξουσία, που είναι και η δύναμη επιβολής του δικαίου, παραβιάζοντας την ισονομία προσδιορίζει το δίκαιο, κάθε φορά διαφορετικά κατά το δοκούν, τότε η μεν αποτελεσματικότητα του δικαίου που δεν συμφέρει την εξουσία καρκινοβατεί και ισούται με το μηδέν. Η δε αποτελεσματικότητα του δικαίου που την εξυπηρετεί έχει άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα.
Αυτή η παραβίαση της ισονομίας δεν συμβαίνει σε ευνομούμενες δημοκρατίες με σαφή διαχωρισμό των τριών εξουσιών και παράλληλο έλεγχο ενός ανεξάρτητου θεσμικού και συνταγματικού δικαστηρίου, παρά μόνο σε ανεξέλεγκτα κοινοβούλια, που μπορούν να καταπατούν και το σύνταγμα αλλά και τα ίδια τα νομοθετήματά τους αφού δεν υπάρχει πραγματικά ανεξάρτητη (μη νομοθετική, μη εκτελεστική) θεσμική αρχή για να επιβάλλει την τήρηση του συντάγματος και των νόμων.
Όταν όμως δεν υπάρχει η θεσμική ασφαλιστική δικλίδα του θεσμικού και συνταγματικού δικαστηρίου που να επιβάλλει την ισονομία, γεννάται το ερώτημα: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;»
Αναρτήθηκε στης 13 Ιανουαρίου 2014
πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου