Ένας κενός και μετέωρος αντιπολιτευτικός λόγος. Ένας πολιτικός λόγος ανιστόρητος και εκτός τόπου και χρόνου, που δεν στηρίζεται πουθενά και διακατέχεται από τη μόνη αγωνία για το πότε και πώς θα αποκτήσουμε “κυβέρνηση της αριστεράς”, ...
δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ, είναι η δική μας απάντηση. Πρώτα απ’ όλα γιατί πλην ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν ενδιαφέρεται για “κυβέρνηση αριστεράς”.
Αν υπάρχει κάτι διάχυτο στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απουσία οποιασδήποτε ανάλυσης της γενικής κατάστασης στην Ελλάδα και τον κόσμο. Ουδεμία αναφορά στη σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Τι είναι αυτό που οδήγησε την Ελλάδα και τον πλανήτη στην οικονομική και πολιτική εξάρτηση από την υπερχρέωση; Τσιμουδιά!
“Δε λες κουβέντα“.
Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων
(Στίχοι:Κώστας Τριπολίτης. Μουσική:Δήμος Μούτσης)
Είναι περισσότερες από μία οι φορές που έχουμε γράψει ότι αυτό που ζούμε είναι το “Τέλος της Ανθρωπότητας, όπως την ξέραμε”. Κι αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή είναι ο πλήρης έλεγχος, μέσω του χρέους, της οικονομικής και πολιτικής σκηνής και κατ΄επέκταση των ζωών μας, από τους τραπεζίτες και τις συμμαχικές τους μεγαλοεταιρείες. Είναι μια διαδικασία, ένα σχέδιο, που ξεκίνησε στη δεκαετία του 70 και, μετά το 2008 και τη “χρηματοπιστωτική κρίση”, μπήκε σε διαδικασία ολοκλήρωσης. Αν μελετήσει κανείς τους κλασσικούς του ναζισμού και της παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα δει εντυπωσιακές ομοιότητες των προτάσεων τους, με αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Το γράφουμε για τρίτη φορά, μέσα σε 3 μέρες:
Κάθε κόμμα το οποίο δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία των τραπεζιτών πάνω στο χρήμα και την κυριαρχία τους πάνω στη ζωή μας είναι πουλημένο σε αυτούς.
Ομιλία του David Rockefeller στην συνάντηση της τριμερούς Επιτροπής τον Ιούνιο του 1991: “Ευχαριστούμε το “Washington Post” το “New York Time”το “Time Magazine”και άλλες μεγάλες εκδόσεις, των οποίων οι διευθυντές είχαν παρευρεθεί στις συγκεντρώσεις μας και τήρησαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα, για σχεδόν 40 χρόνια. Αλλά τώρα, το έργο έχει γίνει πιο εξεζητημένο και είναι έτοιμο να προχωρήσει προς μία παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική ηγεμονία μιάς διανοητικής ελίτ σε συνεργασία με τους διεθνείς τραπεζίτες είναι, σίγουρα, προτιμότερη από την αυτοδιάθεση που εφαρμόστηκε στους περασμένους αιώνες. “
Θεωρούμε σκόπιμο να διατηρούμε επιφυλάξεις για το πώς διέρρευσε αυτό το απόσπασμα από τις ερμητικά κλειστές συνεδριάσεις της Τριλατεράλ Κομμίσσσιον.
Παρά την επιφύλαξη μας, υπάρχει κάτι που μιλά από μόνο του:
Το μοναδικό βιβλίο που κυκλοφόρησε η Τριλατεράλ Κομμίσσιον είναι το The Crisis of Democracy: Report on the Governability of Democracies to the Trilateral Commission.
Όπου για την Τριλατεράλ Κομμίσσιον, “Κρίση της Δημοκρατίας” είναι η υπερβολική δημοκρατία.
Ο Νόαμ Τσόμσκι, σχολιάζοντας το βιβλίο, συνόψισε τις απόψεις του βιβλίου με τη φράση: Διακυβερνησιμότητα Ναι, Δημοκρατία Οχι.
Στο ίδιο βιβλίο γίνεται επίθεση και ενάντια σε όσους “διανοούμενους” εξακολουθούν να υπερασπίζονται “ηθικές αξίες”:
Ο φόβος της δημοκρατίας που διακατέχει τις ελίτ δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά τόσο επίσημα από την Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission) στη δεκαετία του 1970. Σύμφωνα με τον Σάμιουελ Χάντινγκτον, τον πνευματικό της ηγέτη, το βασικό πρόβλημα της δημοκρατίας είναι οι «διανοούμενοι των αξιών», άνθρωποι που καλλιεργούν μια «συγκρουσιακή κουλτούρα» και αντιτίθενται στον πραγματισμό των εξπέρ και των «κοινωνικών πολιτικών» τους. Πιέζουν για συνεχή αύξηση και υπερβολική εμβάθυνση της δημοκρατίας, αμφισβητώντας ηγεσίες και εξουσίες. Η διάκριση ανάμεσα σε «αξίες» και «πολιτικές» επιδιώκει να προτάξει τη γνώση και την ειδίκευση έναντι της ηθικής κρίσης και της πολιτικής δράσης. Η διαχωριστική γραμμή τέθηκε ανάμεσα στους ειδικούς, που προσφέρουν τις γνώσεις τους για τεχνικά ζητήματα, και τους λίγους διανοούμενους παλαιάς κοπής, που παραμένουν εγκλωβισμένοι στις μεγάλες προσδοκίες και τις αφηγήσεις του «ριζικού διαφωτισμού». Όμως αυτοί οι αιθεροβάμονες έχουν ελλιπείς γνώσεις, δεν είναι επαρκώς εξειδικευμένοι και διακατέχονται από ριζοσπαστικές αυταπάτες. Είναι οι «ψευδοπροφήτες» του Πόσνερ, οι «διανοούμενοι των αξιών» του Χάντινγκτον.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Στη θέση των λοιδορούμενων για “υπερβολική” προσήλωση σε ηθικές αξίες, μπαίνουν τα λαμπερά πρόσωπα της show bizz. Εξ άλλου, εμείς έχουμε προβάλλει την απάντηση του εμπνευστή και ιδρυτή της Τριμερούς Επιτροπής, κ. Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, όταν σε σύσκεψη της ελίτ το 1995, που διοργάνωσε το ίδρυμα Γκορμπατσόφ, διαπιστώθηκε ότι “το 80% του πληθυσμού της γης, στην οικονομία του 21ου αιώνα περισσεύει“:
“Tittytainment”, στα ελληνικά “βυζοδιασκέδαση“, ήταν η απάντηση του Μπρεζίνσκι στο ερώτημα “και τώρα τι κάνουμε με τη διακυβερνησιμότητα ενός πληθυσμού, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα;”
Και, έκτοτε, η τηλεόραση πλημμύρισε με βαμμένες ξανθειές και μεγάλα βυζιά.
Στη θέση του Μίκη και του Μάνου, ο Φοίβος.
Στη θέση της μαχόμενης δημοσιογραφίας, ο Αλέξης Παπαχελάς (μέλος της Τριμερούς Επιτροπής).
Στη θέση του Παναγούλη, ο Παπαδήμος(μέλος της Τριμερούς Επιτροπής).
Στη θέση του Ζολώτα, ο Στουρνάρας(συνδαιτημόνας της Λέσχης Bilderberg).
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα.
Έχουμε γράψει ότι το ναζιστικό μόρφωμα που έχει εμφανιστεί από πέρυσι στην Ελλάδα δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Η διαδικασία εξαθλίωσης και απανθρωποίησης μιας κοινωνίας δεν είναι δυνατόν να διαχειριστεί – να διακυβερνηθεί με όρους κοινοβουλευτισμού. Η μετατροπή των ανθρώπων σε οφειλέτες είναι το πρώτο βήμα πριν τη μετατροπή τους σε δουλοπάροικους. Συνοδευτικό της μετατροπής του ανθρώπου σε “κάτι άλλο” είναι και το “να βγάλουμε από μέσα του το κτήνος”, σερβίροντας ψεύδη, δείχνοντας λάθος εχθρούς και μη συζητώντας την πραγματική αιτία της “κρίσης”. Σε αυτό η “αριστερά” και η “δεξιά”, η καθεμία χωριστά παίζει το ρόλο που της έχει ανατεθεί. Κομπάρσοι ενός πολιτικού θεατρικού έργου, με γνωστό σκηνοθέτη. Μαριονέτες σε κουκλοθέατρο, όπου το αόρατη χέρι του “καλλιτέχνη” κινεί τις κούκλες.
Η “Νέα Τάξη Πραγμάτων” είναι όρος χιτλερικής έμπνευσης και αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι η ολοκλήρωση του παλιού ονείρου: Η εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας (Ράιχ, στα γερμανικά) , όχι πια με πυροβόλα όπλα, αλλά με όπλο το χρέος. Η εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας δεν συνιστά “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”. Έχει υιοθετηθεί η πρόταση του Kronjurist των Ναζί, Καρλ Σμιτ, για 4-5 παγκόσμιες οντότητες, ώστε να υπάρχει πάντα ένας “εχθρός”.
Η πολιτική επίθεση έναντια στον κοινοβουλευτισμό και η προπαγάνδα “μια δικτατορία θα μας σώσει” που, στην Ελλάδα, προωθεί το ναζιστικό μόρφωμα συμπίπτει, απόλυτα, με τις γενικές κατευθύνσεις των διεθνών τραπεζιτών. Ο μόνος τρόπος για να εξουδετερωθούν οι λαοί που μετατρέπονται σε δουλοπάροικους, δίχως σπίτι, εργασία και δικαιώματα είναι η Δικτατορία και ο Αυταρχισμός.
Βεβαίως, για μας, αποτελεί “μεταφραστικό λάθος” να χαρακτηρίζει κάποιος τη Ρεπούμπλικα(με τη μορφή του κοινοβουλευτισμού) “Δημοκρατία”, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η επίθεση γίνεται ενάντια στις εναπομένουσες ατομικές και συλλογικές ελευθερίες και όχι ενάντια στην ανύπαρκτη δημοκρατία.
40 χρόνια μετά το βιβλίο της Τριλατεράλ Κομμίσσιον για την “κρίση της δημοκρατίας” έρχεται η JP Morgan, αυτός ο διεθνής τραπεζικός κολοσσός να πει κάτι. Και είναι αυτό που κάνει πως δεν βλέπει η δήθεν ελπιδοφόρα, πλην όμως προδοτική, ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ :
«Στις πρώτες μέρες της κρίσης, νομίζαμε πως τα εθνικά προβλήματα ήταν κυρίως οικονομικά: υπερ-κυριαρχία, νοικοκυριά και τράπεζες, εσωτερικό ισοζύγιο και διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Όμως με τον καιρό αντιληφθήκαμε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν εθνικά κληρονομημένα προβλήματα πολιτικής φύσεως. Τα συντάγματα κι οι πολιτικές συνθήκες της νοτιοανατολικής περιφέρειας, μετά την πτώση του φασισμού, έχουν έναν αριθμό περιπτώσεων που δεν ταιριάζουν σε περαιτέρω σύμμειξης της περιοχής. Όταν οι Γερμανοί πολιτικοί και οι εκπρόσωποι τους – μιλούν για μια δεκαετία μακρά διαδικασία προσαρμογών, μάλλον αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι η ανάγκη από κοινού ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΉΣ»…
«ταξίδι των εθνικών πολιτικών αναθεωρήσεων»
«Τα πολιτικά συστήματα της περιφέρειας σταθεροποιήθηκαν στη δύση των δικτατοριών κι πάνω σ’ αυτήν την εμπειρία. Τα Συντάγματα τείνουν να έχουν ισχυρές σοσιαλιστικές επιρροές, αντανακλώντας μια πολιτική ισχύ αριστερών κομμάτων που αυξήθηκαν από την ήττα του φασισμού»…
«Τα πολιτικά συστήματα γύρω από την περιφέρεια εκφράζουν τυπικά τα εξής χαρακτηριστικά: αδυναμία οργάνωσης, αδύναμες κεντρικές εξουσίες, συνταγματική προστασία των δικαιωμάτων εργασίας, οικοδομικό σύστημα βασισμένο στη δωροδοκία, και το δικαίωμα να αντισταθούν σε κάθε πολιτική η οικονομική αλλαγή. Αυτά τα βλέπουμε (δωροδοκία) στη περίοδο της κρίσης. Οι χώρες αυτές έχουν λίγη αποτελεσματικότητα κι επιτυχία δημοσιονομικών, με κυβερνήσεις που εμποδίζονται από το σύνταγμα (Πορτογαλία) – παντοδύναμες περιφέρειες (Ισπανία) και άνοδο κοινωνικών κομμάτων (Ιταλία και Ελλάδα)»…
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα “διαπραγματευθεί” τη διαγραφή μέρους του χρέους, συζητώντας με τους τοκογλύφους, ιδιοκτήτες του χρήματος, χωρίς να αμφισβητήσει το δικαίωμα τους να δανείζουν κράτη και λαούς, με χρήμα που παράγουν από το τίποτα!
Α, ναι: Θα κάμει και “αναθεώρηση του Συντάγματος”!
Είναι “ηλίου φαεινότερη” η σχέση αριστεροδεξιών πολιτικών και τραπεζιτών.
Απομονώσαμε τα αποσπάσματα από ένα 16σέλιδο της JP Morgan. Παραθέτουμε τη μετάφραση ολόκληρου του κειμένου , από όπου πήραμε τα αποσπάσματα. Το βρήκε και μετέφρασε ο συνέταιρος του “Δικτύου Ιθάκη”, Ιαβέρης ο Τάφιος(στην παραπομπή στο πρωτότυπο, θα βρείτε ολόκληρο το 16σέλιδο):
JP Morgan προς την περιφέρεια της Ευρωζώνης: «Απαλλαγείτε από τα αντιφασιστικά συντάγματα σας»
Μερικές φορές θαυμάζω πόση (αποστείρωση – ανοστιά) – έχει η γλώσσα κάποιων από τα πλέον άθλια σε βαθμό παλιανθρωπιάς εγγράφων.
Την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή οικονομική ερευνητική ομάδα της JP Morgan – αυτός ο οικονομικός κολοσσός – εξέδωσε ένα 16σελιδο έγγραφο στο θέμα της προσαρμογής του ευρώ. Περιλαμβάνει μία επισκόπηση των εργασιών που έγιναν έως τώρα σε σχέση με την κυριαρχία, νοικοκυριών και τραπεζών επάνδρωση, δομική αναθεώρηση (μείωση του κόστους εργασίας, ευκολία απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεις, άρση ελέγχου, απελευθέρωση «προστατευόμενων» εργασιών, κλπ) μαζί με εθνική και πολιτική αναθεώρηση.
Αυτό που εξάγεται εν συντομία από την έρευνα είναι πως οι συντάκτες ομολογούν ότι η Ευρωζώνη είναι στα μισά του χρόνου προσαρμογής, οπότε η λιτότητα μοιάζει ορατή στον ορίζονται «για πολύ μεγάλο χρόνο».
Οι αναλύσεις των τραπεζών δεν υπήρξαν στο επίκεντρο της αναφοράς – όλοι ξέρουμε το κακό σκυλί
– Η Μεγάλη Τράπεζα Προβλέπει Πολλά Ακόμη Χρόνια Λιτότητας! Δεν περίμενε κανείς ότι η λιτότητα θα εξαφανιζόταν σύντομα, αν και οι χώρες που είναι στο πρόγραμμα των EU-IMF έχουν δεχτεί προσφορά χαλάρωσης των υποχρεώσεων του χρέους για να προλάβουν ένα βηματισμό της δομικής αναπροσαρμογής.
Η έλλειψη αυτής της κάλυψης είναι κάπως ντροπιαστική διότι είναι το πρώτο δημόσιο έγγραφο που αντικρίζω στο οποίο οι συντάκτες είναι τόσο άμεσα ειλικρινείς ότι το πρόβλημα δεν είναι το θέμα της δημοσιονομικής αναδιοργάνωσης κι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας αλλά ότι υπάρχει ακόμη υπερβολική δημοκρατία σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες που χρειάζονται κούρεμα.
«Στις πρώτες μέρες της κρίσης, νομίζαμε πως τα εθνικά προβλήματα ήταν κυρίως οικονομικά: υπερ-κυριαρχία, νοικοκυριά και τράπεζες, εσωτερικό ισοζύγιο και διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Όμως με τον καιρό αντιληφθήκαμε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν εθνικά κληρονομημένα προβλήματα πολιτικής φύσεως. Τα συντάγματα κι οι πολιτικές συνθήκες της νοτιοανατολικής περιφέρειας, μετά την πτώση του φασισμού, έχουν έναν αριθμό περιπτώσεων που δεν ταιριάζουν σε περαιτέρω σύμμειξης της περιοχής. Όταν οι Γερμανοί πολιτικοί και οι εκπρόσωποι τους – μιλούν για μια δεκαετία μακρά διαδικασία προσαρμογών, μάλλον αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι η ανάγκη από κοινού ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΉΣ»
(έμφαση αναγκαία)
Ναι! Καλά το διαβάζετε! Είναι τα σκληρά τραπεζικά λόγια. Οι εκφραστές μιλούν για νόμους και συντάγματα της νότιας Ευρώπης που είναι πολύ αριστερά και έχουν συνταχτεί από αντι-φασίστες. Αυτές οι βαθειά ριζωμένες αντιλήψεις στην περιφέρεια λένε οι David Mackie, Malcom Barr και οι φίλοι τους – «στην δική μας ματιά λένε – χρειάζονται αλλαγές εάν το EMU πρόκειται να λειτουργήσει καλά σε βάθος χρόνου».
Δεν υπερβάλλω καθόλου! Στη συνέχεια του εγγράφου πηγαίνουν σε λεπτομέρειες σε ένα κεφάλαιο που ονομάζουν «ταξίδι των εθνικών πολιτικών αναθεωρήσεων».
«Τα πολιτικά συστήματα της περιφέρειας σταθεροποιήθηκαν στη δύση των δικτατοριών κι πάνω σ’ αυτήν την εμπειρία. Τα Συντάγματα τείνουν να έχουν ισχυρές σοσιαλιστικές επιρροές, αντανακλώντας μια πολιτική ισχύ αριστερών κομμάτων που αυξήθηκαν από την ήττα του φασισμού».
Όλα αυτά είναι υπερφορτωμένα ιστορικά. Η Ιταλία π.χ. είναι το παράδειγμα που δεν πέρασε ποτέ τη φάση της γερμανικής από-ναζιστικοποίησης, ενώ στην Ισπανία ο δημοκρατικίζων βασιλιάς Χουάν Κάρλος έπαιξε μέγα ρόλο σ’ αυτήν την μεταβίβαση. Μόνο στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία υπήρξαν κοινωνικά σοσιαλιστικά κινήματα που συνέβαλλαν η εγκαθίδρυσαν την πτώση τέτοιων κυβερνήσεων. Στην Αθήνα το Πολυτεχνείο έπαιξε τον κύριο ρόλο για την «Μεταπολίτευση» (αν και σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο). Στην Πορτογαλλία μία κανονική αριστερή επανάσταση (βλέπε κείμενο στα Ισπανικά) των γαρυφάλλων έριξε την κυβέρνηση. Οπότε είναι αληθές πως το επίπεδο διαβίωσης σε αυτές τις χώρες στα 1970 και 1980 οδηγήθηκαν από κοινωνικά δημοκρατικές δυνάμεις, οι αρχιτέκτονες της Μετα-Ιταλικής πυγμής με τους Χριστιανοδημοκράτες – που παρέμειναν στην εξουσία για 50 χρόνια.
«Τα πολιτικά συστήματα γύρω από την περιφέρεια εκφράζουν τυπικά τα εξής χαρακτηριστικά: αδυναμία οργάνωσης, αδύναμες κεντρικές εξουσίες, συνταγματική προστασία των δικαιωμάτων εργασίας, οικοδομικό σύστημα βασισμένο στη δωροδοκία, και το δικαίωμα να αντισταθούν σε κάθε πολιτική η οικονομική αλλαγή. Αυτά τα βλέπουμε (δωροδοκία) στη περίοδο της κρίσης. Οι χώρες αυτές έχουν λίγη αποτελεσματικότητα κι επιτυχία δημοσιονομικών, με κυβερνήσεις που εμποδίζονται από το σύνταγμα (Πορτογαλία) – παντοδύναμες περιφέρειες (Ισπανία) και άνοδο κοινωνικών κομμάτων (Ιταλία και Ελλάδα)».
Να μείνουμε σ’ αυτή την παράγραφο! Αδυναμία εξουσίας σημαίνει ισχυροποίηση νόμων. Δεν θα ήταν αυτό καλό? Να θυμηθούμε πως αυτό χρειάζεται ισχυρή Βουλή. Η εξουσία στην δημοκρατία υποτίθεται είναι το κυρίως σώμα που κάνει νομοθεσία. Υπάρχει λόγος γιατί η ελεύθερη δημοκρατία ζητά Βουλή κι όχι σύστημα εκλεγμένων βασιλέων.
Α και δεν θέλουμε ισχυρές κεντρικές δομές. Τίποτα τίποτα από τις τοπικές χαζές δημοκρατίες, παρακαλώ!
Η JP Morgan και προσφάτως η EU – χρηματιστές υπήρξαν κάθετα ειλικρινείς – θέλουν την απομάκρυνση των συνταγματικών δικαιωμάτων εργασίας και του δικαιώματος της διαμαρτυρίας. Και να εμποδιστούν οι λαοί/άνθρωποι να ψηφίζουν τα λάθος κόμματα!
Με ευχαρίστηση οι συντάκτες του άρθρου σημειώνουν «υπάρχει μια αυξάνουσα αναγνώριση του προβλήματος τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια. Η αλλαγή αρχίζει να φαίνεται.»
Συγκεκριμένα δηλώνουν πως η Ισπανία άρχισε να αντιμετωπίζει κάποιες μετα-Φραγκικές συνθήκες ως προς τις επαρχίες της.
Τέλος πάντως η από-δημοκρατικοποίηση κι όπως το λένε αυτοί (η διαδικασία πολιτικής αναδιάρθρωσης) έχει την άσχημη φράση «αρχίζει να φαίνεται».
Μπορεί το κείμενο της JP Morgan να έχει γραφεί στα Αγλικά αλλά περιέχει μια διεθνή Ισπανική φράση – που όλοι οι αντιφασίστες στην ευρωζώνη και περιφέρεια ξέρουν – η πιο απλή απάντηση στην πρόκληση ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!
Αναρτήθηκε στης 11 Ιουνίου
πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου