Η ακατάσχετη εθνικιστική υστερία του Σαλί Μπερίσα που έλαβε χώρα πρίν σχετικά λίγο καιρό, θέτει για μιαν ακόμα φορά στην επίσημη εξωτερική μας πολιτική, το δάκτυλο επι των τύπων των ύλων, σε ότι αφορά τις διακρατικές σχέσεις μας με την Αλβανία. Η ελληνική διπλωματία και εξωτερική πολιτική ...
πάλι πιάστηκε εξ απίνης, δοθέντος ότι έχει παραχωρήσει ζωτικό χώρο στον υφέρποντα αλβανικό εθνικισμό, για να υπονομεύει τα εθνικά μας συμφέροντα και να εξαγγέλει διαρκώς εις βάρος μας επικίνδυνους αλυτρωτικούς στόχους. Συνεπώς για τους παρακολουθούντες τα διεθνοπολιτικά μας δρώμενα, η υστερία του Μπερίσα δεν ήταν πρόσκαιρο επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά έκφραση ενός καλά σχεδιασμένου στόχου. Ο Σαλί Μπερίσα προέβη μεγαλοπρεπώς, στον εορτασμό των 100 χρόνων απο την δήθεν απελευθέρωση της Αλβανίας. Αλλά αλήθεια πια απελευθέρωση γιόρτασε, που επετεύχθη με ποιούς αγώνες; Για να έχει σαφή γνώση ο αναγνώστης η εορτή ψευδοαπελευθέρωσης του Μπερίσα, αναφέρονταν στην 28-11-1912, οπότε και με παρότρυνση της Ιταλίας ο Ισμαήλ Κεμάλ, αλβανός ηγετίσκος και ανδράποδο των Τούρκων, διεκήρυξε στον Αυλώνα την ανεξαρτησία της Αλβανίας.
Αλλά συνιστά ιστορική πρόκληση μεγατόνων μάλιστα, να εορτάζουν οι Αλβανοί τη ανεξαρτησία τους απο τους Τούρκους, όταν σε όλη την διάρκεια της οθωμανικής επικυριαρχίας στην Βαλκανική, οι Αλβανοί όχι μόνον δεν δεν αντιστρατεύονταν τους Τούρκους, αλλά μέχρι τέλους της οπότε και έλαβε χώρα η πολιορκία του Μπιζανίου και η απελευθέρωσή του στις 23-2-1913 απο τις νικηφόρες ελληνικές δυνάμεις, οι Αλβανοί ήταν σε αγαστή συνεργασία με τους Οθωμανούς. Υπήρξαν με ιστορική σαφήνεια στρατηγικός συνεργάτης των Τούρκων και όχι αντιπολιτευόμενη δύναμη εναντίον τους. Συνεπώς η μεγαλόπρεπη και πομπώδης επικοινωνιακά προβαλόμενη εορτή ανεξαρτησίας του Μπερίσα, δεν αποτελεί παρά μια γελοία ιστορική πρόκληση. Όταν κανένας εθνοαπελευθερωτικός αγώνας των Αλβανών δεν υπήρξε και κανενός αθώου αίμα δεν χύθηκε, όπως ψευδεπίγραφα ιστορικά προβλήθηκε. Η ιστορική πραγματικότητα είναι άλλη και σαφής. Η Αλβανία αποτέλεσε ένα γεωπολιτικό κατασκεύασμα της εποχής απο τις μεγάλες δυνάμεις και μάλιστα εν πολλοίς απο τοις ηττημένες του Α΄παγκοσμίου πολέμου, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι διεθνοπολιτικές τους αξιώσεις. Με αυτή την έννοια η γένηση του κράτους της, υπήρξε αίτημα των γεωστρατηγικών δεδομένων της εποχής αναίμακτα και όχι το αποτέλεσμα μαρτυρικών αγώνων του λαού της, που ποτέ δεν έγιναν.
Ο Σαλί Μπερίσα μέσα στην έξαρση της εθνικιστικής του υστερίας μίλησε για «Αλβανία όλων των αλβανικών εδαφών απο την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο, απο τα Σκόπια μέχρι την Ποντγκόριτσα» !!! Άρα χωρίς καμία αμφιβολία διατύπωσε έναν καθαρά διεκδικητικό λόγο, εναντίον της Ελλάδος !!! Όμως τέτοιες ιταμές συμπεριφορές εις βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τις γνωστές χλιαρές και πολιτικά άνευρες διπλωματικές μας αντιδράσεις, αλλά με σοβαρές προειδοποιήσεις, που δίνουν στον σφετεριστή να αντιληφθεί, ότι δεν πρέπει να παίζει με την εθνική μας κυριαρχία. Και μια τέτοια αυστηρή προειδοποίηση θα έπρεπε να είναι, η επιστροφή πακέτο στην Αλβανία, μιας μεγάλης μάζας Αλβανών – απο τους περίπου 1 εκατομμύριο εγκαταβιούντες στην Ελλάδα – που ζούν, ψωμίζονται και ευωχούνται εδώ και χρόνια, απο την δύσμοιρη εθνική μας οικονομία. Οπότε και θα συνειδητοποιούσαν με ποιούς κάνουν φθηνά διπλωματικά και αλυτρωτικά παιχνιδάκια. Αλλά ας δούμε πως αποτυπώνει τον χαρακτήρα και την ιστορική συνέχεια των ελληνοαλβανικών σχέσεων ο Αλέξης Κύρου Η φύση των ελληνοαλβναικών σχέσεων τα τελευταία 100 χρόνια συνιστά μιαν «ατέρμονα άλυσσον γεναιόδωρων θυσιών και υποχωρήσεων, απο μέρους του ισχυρότερου (Ελλάδος) αι οποίαι συστηματικώς ανταμοίφθησαν απο τον ασθενέστερον (Αλβανία) με προσβολάς, λοιδορίας και αδικήματα». (Αλέξης Κύρου «Οι Βαλκανικοί γείτονές μας, σ.77).Απο της ανακήρυξης της Αλβανίας και εντεύθεν η Ελλάς δεν κάνει τόποτα άλλο, απο το να διαπραγματεύεται μαζί της, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Όλα τα κράτη της Βαλκανικής έχουν διατυπώσει μια δέσμη εθνικών διεκδικήσεων, για να προασπίσουν την εθνική τους ακεραίωση. Δυστυχώς όλα με τραγική εξαίρεση την Ελλάδα. Και δυστυχώς είναι πολύ εύστοχος εδώ για τους διπλωματικούς μας χειρισμούς, ο τίτλος του ομώνυμου θεατρικού έργου του μεγάλου ιταλού θεατρικού συγγραφέα Λουίντζι Πιραντέλλο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» !!! Και έχουμε εμμανώς κολήσει στο ηττοπαθές δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα» και για τούτο διεκδικούν απο την Ελλαδα όλοι !!! Και μ΄αυτά τα φοβοπαθή σύνδρομα απολέσαμε την Β΄ Ήπειρο, έστω και αν την απελευθερώσαμε στρατιωτικά τρείς φορές. Και φθάνουμε στο έσχατο σημείο σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας, να μην προασπίζουμε ούτε και αυτό το υιοθετημένο απο την Αλβανία, Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914. Οι ιταμές προκλήσεις τόσο του Σαλί Μπερίσα, όσο και των προκατόχων του, αλλά και των επιγόνων του – αφού σε αντιδιαστολή με την δική μας εξωτερική πολιτική, η Αλβανική διπλωματία παρουσιάζει αδιάλειπτη συνέχεια και συνέπεια – είναι απόρροια της αβελτηρίας και των δυσπλασιών της εξωτερικής μας πολιτικής και διπλωματίας. Αλλά και της εγγενούς αδυναμίας μας τις τελευταίες δυο δεκαετίες, να εκμεταλλευτούμε επικοικοδομητικά το μεγάλο πλεονέκτημα που διαθέτουμε έναντι των Αλβανών. Τα τελευταία 20 χρόνια η Ελλάς παραχωρεί αφειδώς πλείστες όσες διευκολύνσεις στους εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς, που έχουν συρρεύσει στην χώρα. Τους παράσχει εργασία, προσπέλαση στην εκπαίδευση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ποικίλες άλλες οικονομικές και κοινωνικές διευκολύνσεις, που είναι προκλητικά ανακόλουθες με την «αχάριστη» και αλυτρωτική πολιτική των Αλβανών εναντίον μας. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα παρείχαμε και άμεση οικονομική στήριξη και πολυδύναμη αναπτυξιακή βοήθεια στο αλβανικό κράτος. Και όλα αυτά χωρίς καμία διπλωματική αντιπαροχή απο τους Αλβανούς, όταν δε άλλα κράτη με παροχή κλασμάτων και μόνο της ελληνικής βοήθειας, αποσπούσαν απο τους αλβανούς ζωτικά για τα συμφέροντά τους διπλωματικά οφέλη.
Δυστυχώς στα χρόνια που πέρασαν πρό της ελληνικής οικονομικής κρίσης, το κράτος μας στην κυριολεξία ανέστησε την Αλβανία και σήκωσε στους ώμους του το πρόβλημα της ανεργίας και της ανέχειας των Αλβανών, που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στην ελληνική επικράτεια, χωρίς να αποσπάσει καν για αυτήν την απειροδύναμη οικονομική βοήθεια, ένα σοβαρό διπλωματικό αντάλλαγμα. Ενώ θα μπορούσε αυτοδίκαια, να χειραγωγήσει διπλωματικά την Αλβανία και να την καταστήσει στρατηγικό εταίρο στην εξωτερική μας πολιτική και διπλωματία στο πεδίο της Βαλκανικής. Συνεπώς τούτων δεδομένων, είναι αδήριτη ανάγκη να γίνει μια δομική αναθεώρηση της εξωτερικής μας πολιτικής συνολικά και ειδικότερα έναντι της Αλβανίας, που κάθε τρείς και λίγο εκδηλώνει ξεδιάντροπα αλυτρωτικές διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδος. Επιβάλλεται άμεσα να ασκήσουμε τις προσήκουσες πιέσεις, που θα συνετίσουν την Αλβανία και θα της κόψουν τον βήχα του ανιστόρητου εναντίον της Ελλάδος, προκλητικού της αλυτρωτισμού. Ας αναστρέψουμε λοιπόν τις διεκδικήσεις της Αλβανίας πρός εμάς, ως αξιώσεις της Ελλαδος πρός την Αλβανία. Και ας απαιτήσουμε ότι ζητούν αυτοί για τους Αλβανούς των όμορων χωρών τους, να το αξιοποιήσει η Ελλάδα για τους Βορειοηπειρώτες της Αλβανίας …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Αναρτήθηκε στης 6 Ιουλίου 2013
πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου