Μιχάλης Κεχρής.
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ..................
Πριν από λίγες μέρες, ο δρόμος με έφερε σε ένα φιλικό σπίτι στην άκρη του χωριού για εργασία. ...
Ένα σπίτι απλό και απέριττο, όπως και οι άνθρωποι πού κατοικούν σε αυτό.
Ζεστό και όμορφο, χωρίς μετώπες και μάρμαρα, χωρίς σκαλιστά πορτοπαράθυρα
Εκεί πού το χέρι των νοικοκυραίων πέρασε από παντού ,χωρίς να το κρύβουν .
Αντιθέτως μάλιστα, θα μπορούσαν να παινευτούν άνετα για τις πινελιές πού
πρόσθεσαν .
Ο χώρος μέσα ήταν λιτός και μοναδικά στολίδια ήταν από προσφορές ..
Ποτήρια εξάδες από απορρυπαντικά , κουτιά του καφέ δήθεν παλιά ,
ξύλινα μπαούλα μετασκευασμένα από κιβώτια διάφορα κλπ..
Μια ζωή ολάκερη φτιαγμένη ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ .
Μήτε μια φορά δεν τους άκουσα να βαρυγκομήσουν για την όλη κατάσταση
της οικονομικής κρίσης .
Από τότε πού ΜΑΘΑΜΕ ΣΤΑ ΛΙΓΑ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ μου είπαν
Και ήταν αλήθεια …..
Τίποτα δεν φαινόταν να τους λείπει, από ένα καλογυμνασμένο μάτι σαν το δικό μου.
Πίνοντας στην προσεγμένη αυλή τους ένα ουζάκι με προϊόντα του μπαξέ τους ,
ο άνδρας σκύβοντας ελαφρά προς το μέρος μου ,μου εκμυστηρεύθηκε ένα τους
ΠΑΡΑΠΟΝΟ ..
ΠΑΙΔΙΑ δεν βλέπουμε τελευταία !!! φαίνεται και από τις παρελάσεις, τι συμβαίνει ;
ΚΡΙΣΗ τους λέω, δεν γεννούν πια οι άνθρωποι, (λόγω κρίσης ) φταίνε τα οικονομικά
Προβλήματα .
Θυμάμαι τις ατέλειωτες σειρές με τα ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ, να περνούν πολύ ώρα μέχρι να τελειώσουν (και χαιρόμουν ) ,είπε
ΚΡΙΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΝΕΟΥΣ
ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ..μουρμούρισε
Η εργασία μου τελείωσε γρήγορα όπως και το ούζο .Έφυγα .
Πολλά όμως γύριζαν στον νου μου αργότερα
ΠΑΙΔΙΑ .. ΚΡΙΣΗ.. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.. ΔΟΥΛΕΙΑ ..όλα γίναν ένα κουβάρι .
Η σύνταξη τους απελπιστικά λίγη έως ανύπαρκτη .Η αξιοπρέπεια τους όμως τεράστια ΘΕΟΡΑΤΗ ..
Θεώρησα .πώς κάποιος πρέπει να μιλήσει για αυτούς τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ,
που πεθαίνουν μέρα με την μέρα και το μόνο τους πρόβλημα είναι τι θα γίνει με τα ΠΑΙΔΙΑ,.τι θα απογίνει αυτή η Χώρα .
Φτωχοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ πού τα πάντα τους ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ, αλλά το κυριότερο
Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και το ΦΙΛΟΤΙΜΟ ….
Για όση ώρα μιλούσα (σκέφτηκα ) με τους ανθρώπους αυτούς , τίποτα δεν περίσσεψε ,τίποτα δεν ήταν λειψό .Είχαν πιθανών χωρίς να το γνωρίζουν, αυτό
πού πολλοί δεν έχουν, ούτε θα αποκτήσουν ποτέ (ΛΟΓΟ )
ΑΝΑΛΟΓΙΑ δηλαδή ,ΜΕΤΡΟ .και ΑΡΜΟΝΙΑ και αυτό έβγαινε ,το καταλάβαινες
αμέσως .
Για αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να ΠΑΛΕΨΕΙΣ . Για αυτούς και για τα παιδιά,
καθώς είπαν ,αξίζει ακόμη και να ΧΑΘΕΙΣ .
Μετά την συνάντηση αυτή ,τίποτα πια για μένα δεν θα είναι ίδιο όπως ΠΑΛΙΑ.
Κάτι μέσα μου έσπασε, το τοπίο ξεκαθάρισε , και ΚΑΤΑΛΑΒΑ .
Τα θλιβερά ανθρωπάκια πού κάνουν πώς μας κυβερνούν, συνεπικουρούμενοι από πολλούς άλλους για μένα δεν υπάρχουν , όπως επίσης και ότι λένε δεν έχει
κανένα νόημα πια...
Ο κόσμος πού γνώρισα ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΑΣΕ όλους και όλα.
Είναι ο κόσμος πού ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ … Ο ΟΜΟΡΦΟΣ …που θα ήθελα
Να αγωνιστώ για αυτόν... για όλους εμάς τους μικρούς .
Κύριε Μιχάλη Σας Ευχαριστώ!!!
Αναρτήθηκε στης 15 Αυγούστου 2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου