αρνούμαστε να παραμένουμε σιωπηλοί όταν υπάρχουν άνθρωποι που μας υποτιμούν, μας υποβιβάζουν και μας θεωρούν –αν είναι δυνατόν– δεύτερους.
Πόσο εκνευριστικοί είναι τέτοιοι άνθρωποι. Πλασματάκια που αναλώνονται στο να σχολιάζουν εμάς, στο να αυτοαποκαλούνται άξιοι και καλύτεροι. Εγωιστές και διπρόσωποι που θέλησαν απλώς να μας ποδοπατήσουν, να γελάσουν με μας, να μας δουν να ταπεινωνόμαστε.
Δεν έγινε όμως κι ούτε πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Όντως κατάφεραν να μας προκαλέσουν ένα ταρακούνημα, κάπως να μας σοκάρουν. Μας έφεραν σ’ ένα σημείο που αρχίσαμε να διερωτόμαστε πόση ηλιθιότητα, πόση κακία και πόση ξεφτίλα υπάρχει τελικά στον κόσμο αυτό.
«Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες» λέει το τραγούδι. Μας είπανε και μαλάκες, μας είπανε και χαζούς κι ό,τι άλλο. Σχολιαστήκαμε επειδή δεν κατάφεραν να μας καταλάβουν ποτέ. Μας έθαψαν διότι δε δέχτηκαν ποτέ πως κάποια πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Με τρόπους που ξεφεύγουν απ’ τη στενομυαλιά τους και το περιορισμένο εύρος αντίληψής τους.
Στην τελική το μόνο που πέτυχαν είναι να γίνουν η κινητήριος δύναμή μας. Να μας ωθήσουν να αγωνιστούμε ακόμα πιο έντονα, με περισσότερο πάθος και πείσμα. Όχι για να τους αποδείξουμε κάτι. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, ξέρουμε πού μπορούμε να φτάσουμε, γνωρίζουμε πολύ καλά τις ικανότητές μας. Επιθυμούμε μονάχα να καταφέρουμε έστω και στο ελάχιστο να τους περάσουμε ένα μήνυμα, να πάρουν επιτέλους ένα δίδαγμα.
Θα μας δουν να διαπρέπουμε και θα τρίβουν τα μάτια τους. Γιατί, παιδιά, τις ώρες που εμείς παλεύαμε να ακολουθήσουμε το όνειρο, εκείνοι κάθονταν και μιλούσαν για μας. Μας αμφισβητούσαν, μας κορόιδευαν. Έλεγαν πως είμαστε ανίκανοι εμείς να πετύχουμε, δεν είμαστε σαν αυτούς.
Στην πραγματικότητα είμαστε πολύ καλύτεροι. Είμαστε άνθρωποι πιο σπουδαίοι και πιο δυνατοί. Για σκέψου. Εμείς δεν κρεμόμαστε απ’ την αποτυχία του άλλου, δε χορταίνουμε απ’ αυτό, δεν είναι για μας ζητούμενο. Δε λυγίζουμε, μόνο προχωράμε. Έχουμε την τρέλα να μην τα παρατάμε όσες αναποδιές και να ’ρθουν, όσο κι αν φαίνονται μερικές καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Θα βρούμε τον τρόπο να φέρουμε τα πάνω-κάτω.
Φαίνεται ενοχλεί το γεγονός πως δρούμε με την καρδιά. Είμαστε αυθεντικοί δηλαδή κι όχι δήθεν. Μας αγαπάνε περισσότερο γιατί δεν κοιτάμε να περιπλέξουμε τα πράγματα ούτε να δημιουργήσουμε ίντριγκες. Όταν αγαπάμε, αγαπάμε δυνατά και το δείχνουμε. Όταν είμαστε φίλοι με κάποιον το κάνουμε επειδή γουστάρουμε κι όχι από συμφέρον. Κι άμα κάτι δε μας κάθεται καλά θα τολμήσουμε να το πούμε με όποια συνέπεια. Γιατί το ψέμα κι η υποκρισία δε μας αρμόζει. Κι όταν πάλι κάτι χαλάσει, αν νιώσουμε ότι αξίζει θα το ξαναχτίσουμε, δε θα το πετάξουμε.
Ενοχλεί επίσης το ότι επιλέγουμε να κάνουμε τα πράγματα λίγο πιο νόστιμα. Θα πάμε εκεί που μας λέει η καρδούλα μας, μ’ αυτούς που θέλουμε να είναι πλάι μας. Θα κάνουμε ό,τι θεωρούν αυτοί «λάθος» επειδή για μας δεν είναι. Κάποιες φορές είναι ό,τι πιο σωστό έχουμε κάνει γιατί γέμισε την ψυχή μας, γιατί μας έδωσε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε. Γιατί αν χρειαστεί τα κάνουμε όλα λίμπα για να νιώσουμε καλά κι έπειτα επιστρέφουμε για να πάρουμε και πάλι την πρωτιά. Χωρίς να ενοχλούμε και κανέναν, χωρίς να επηρεάζουμε κανέναν άλλον εκτός απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τέτοιοι άνθρωποι είμαστε εμείς. Δε μας ένιωσαν , δε μας ακολούθησαν, μας κοίταξαν με το μισό τους, μας πολέμησαν. Ίσως να ακουγόμαστε σκληροί μα δεν είμαστε. Πρέπει κάποιοι να βάζουν στη θέση τους αυτούς τους ανθρώπους ώστε να κάτσουν επιτέλους στ’ αβγά τους. Να μην επηρεάσουν κι άλλους, να ’μαστε εμείς οι τελευταίοι. Με την ευχή να κάνει καλό και σ’ αυτούς και να γιατρευτούν. Να βρουν ανθρώπους στη ζωή τους και στην καθημερινότητά τους με τους οποίους όλα θα είναι αρμονικά.
Δεν είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι. Τελειώσαμε εμείς, μας έχασαν. Δεν τους αξίζουμε. Πλησιάζει η μέρα που θα τους προσπεράσουμε με το κεφάλι ψηλά. Θα απομακρυνθούμε και θα μείνουν να μας βλέπουν σαν χαζοί μη έχοντας πού να ρίξουν πια το δηλητήριο. Σ’ όσους, λοιπόν, δεν πίστεψαν σε μας, καλή καρδιά.
πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου