Μια φορά τον χρόνο, η Ελλάδα ανακαλύπτει ότι υπάρχει γυναικείος αθλητισμός - Κάτω τα ξερά σας, μαντράχαλοι
Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η απίθανη χώρα αντιμετωπίζει τον γυναικείο αθλητισμό είναι....
ίδιος με τον τρόπο με τον οποίο αυτή η απίθανη χώρα αντιμετωπίζει συνολικά τις γυναίκες. Όταν κερδίζουν, είναι «κορίτσια για φίλημα». Όταν χάνουν, είναι «κορίτσια για την κουζίνα», όπως και τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου, στα 75-80 χρόνια της ζωής τους.
Εδώ, που είναι ταυτόχρονα Μπαλκάνια και ανατολή, ο σεξισμός αποτελεί τη δεύτερη θρησκεία μας.
Μετρήστε πόσες γυναίκες βρίσκονται στο κοινοβούλιο ή στους δημαρχιακούς θώκους ή στα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων εταιριών και αθλητικών Ομοσπονδιών ή ξερωγώ στο δεκαπενταμελές του σχολείου του γιόκα σας, αφαιρέστε από την εξίσωση όσες εκλέγονται με βασικό κριτήριο τα ωραία τους ζυγωματικά ή τα μεγάλα τους βυζγιά και θα φτάσετε στο ίδιο συμπέρασμα όπου φτάνουν όσοι λένε τα πράγματα με το -αρσενικό βεβαίως- όνομά τους.
Στην Ελλαδάρα, που καμώνεται ότι ανήκει στον πρώτο ή έστω στον δεύτερο κόσμο, τις γυναίκες τις έχουμε για να τεκνοποιούν, για να μαγειρεύουν και για να τρώνε και καμιά ξανάστροφη από τον άντρα τον πολλά βαρύ, τον σωστό, τον πρόστυχο, τον χτύπα-κι-άλλο.
Όταν κερδίζουν κατά τύχη και από την αιώνια λιακάδα κάποιας ωραίας παρέας καμιά Ρωσία, γίνονται κορίτσια για φίλημα. Με αυτό εννοούμε κατά κανόνα «για πήδημα», αλλά ας όψεται η πολιτική ορθότης. Σιγά μη της κάνουμε και πρωθυπουργούς, τις μπήξες και τις δείξες.
Mήπως υπάρχει ή υπήρξε ποτέ κάποια κυρία στο Δ.Σ. της Ομοσπονδία μπάσκετ και δεν το πρόσεξα; Λέμε καμιά μαλακία για να περνάει και η ώρα, ώσπου να βρεθεί προπονητής για την Ανδρών...
Ο γυναικείος αθλητισμός στην Ελλάδα είναι υπόθεση συγγενών, φίλων, γραφικών, έρημων κερκίδων και ενίοτε χουλιγκάνων που ψάχνουν πεδίο βολής για να βγάλουν τα απωθημένα τους μακριά από τους μπάτσους και τις –ελάχιστες- μπατσίνες.
Έβλεπα τα κορίτσια της Εθνικής μπάσκετ να κατατροπώνουν τη Ρωσία και τη Σερβία και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Έχετε μήπως ιδέα, πόσο κόσμο μαζεύουν οι αγώνες γυναικείου μπάσκετ σε χώρες όπως η Γαλλία; Ξέρετε πόσους σπόνσορες και τι προϋπολογισμό έχει κάθε σύλλογος γυναικείου μπάσκετ στη Ρωσία ή στη Γερμανία ή στην Ισπανία;
Μπορείτε να υπολογίσετε πόσες δραμαμίνες θα χρειαστούμε μέχρι να μετρήσουμε τις διακρίσεις αυτών των χωρών στον γυναικείο αθλητισμό; Να βάλουμε κάτω τις στατιστικές με τις εγγεγραμμένες αθλήτριες, εδώ και αλλού;
Στην Αμερική, το 52% των κοριτσιών 5-18 ετών κάνει οργανωμένο αθλητισμό, ενώ 7.000.000 κοπέλες παίζουν μπάσκετ σε ομάδες. Επτά εκατομμύρια. Και παρατηρείται και μείωση.
Στη Γαλλία, το 1/4 του συνολικού πληθυσμού και το 1/3 των γυναικών ανήκει σε αθλητικούς συλλόγους. Η πρωταθλήτρια της γυναικείας επαγγελματικής Λίγκας, Μονπελιέ, διαθέτει 6 μεγάλους, 47 μεσαίους και 40 μικρότερους χορηγούς.
Προσέξατε μήπως, χθες, ότι η σάλα όπου διεξάγεται το Ευρωμπάσκετ, στην ουδέτερη, Πράγα ήταν σχεδόν γεμάτη;
Στην Ελλάδα, δεν βλέπεις καλά καλά κοπέλες όχι στα κλειστά και ανοιχτά γήπεδα, αλλά ούτε στα ελάχιστα πάρκα όπου κόσμος κάνει τζόγκινγκ.
Από εκείνες που πηγαίνουν στα γυμναστήρια, οι περισσότερες ασχολούνται με τις πιλάτες ή σκάνε μύτη Μάιο εν όψει διακοπών, αλλά εξαφανίζονται μόλις εμφανιστούν τα πρώτα χελιδόνια και οι πρώτες ψύχρες.
Και περιμένουμε διακρίσεις από τις Εθνικές ομάδες γυναικών; Και από τις Ελληνίδες πρωταθλήτριες των ατομικών αθλημάτων; Από πού και ως πού, τέτοιο θράσος;
Ποιες υποδομές μπορούν να αναδείξουν πρωταθλήτριες, ποιος μαζικός αθλητισμός θα ξεδιαλέξει από τους κόλπους του τα γνήσια ταλέντα και ποια μέσα ενημέρωσης θα προαγάγουν την ισότητα των δύο φύλων;
«Και τα κορίτσια είναι καλά στα μαθηματικά», παιάνιζε χθες με στομφώδη κεφαλαία γράμματα ειδησεογραφική εκπομπή της ΕΡΤ. Λες και τα κορίτσια είναι μαϊμούδες ή ρινόκεροι.
Ακόμα και οι θρίαμβοι στο μπάσκετ αποδόθηκαν αρμοδίως στη γελοιότητα που λέγεται «ελληνική ψυχή». Όπως της Χαλκιά και του Κεντέρη, για να μη ξεχνιόμαστε.
Όχι. Οι κοπέλες της Εθνικής νίκησαν την πανίσχυρη Ρωσία και την ευρωπρωταθλήτρια Σερβία επειδή έπαιξαν με σχέδιο, με μυαλό, με άρτια προετοιμασία, με θαυμάσιο μπάσκετ της ελληνικής σχολής. Και χωρίς ελληνοποιημένες.
Στο τέλος, παρέδωσαν και μαθήματα στους εδώ φουστανελάδες, πρώτα από το μικρόφωνο της κρατικοδίαιτης τηλεόρασης και στη συνέχεια μέσω διαδικτύου.
Γιατί μας το έκανες αυτό, αγαπητή Στέλλα Καλτσίδου; Γιατί, ευλογημένο μου κορίτσι; Αυτά σου έμαθαν στα εξωτερικά; Δεν ξέρεις ότι εδώ μας φταίνε πάντοτε οι σκοτεινές δυνάμεις;
Τι θα κάναμε εμείς χωρίς θεωρίες συνωμοσίας και δίχως σύνδρομο καταδίωξης; Και πώς θα κατορθώσουμε να γράψουμε ότι έχετε μεγάλα αρχ*δια, χωρίς να θεωρηθούμε σεξιστές;
Θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε στο πατροπαράδοτο κλισέ για να ξεμπερδέψουμε. Μα ναι, είστε κορίτσια για φίλημα.
Ωστόσο, αύριο θα σας κρεμάσουμε ανάποδα, αν χάσετε από τις Τουρκάλες. Δεν ανέχεται του Έλληνος ο τράχηλος εθνικές προδοσίες. Θυμάστε τι σούραμε στους άνδρες όταν έχασαν από τους Σκοπιανούς;
Ακούς εκεί, κορίτσια για φίλημα. Kάτω τα ξερά σας, μωρέ μαντράχαλοι, που θέλετε και φιλί. Το ξέρατε και από προχθές, ότι γίνεται Ευρωμπάσκετ γυναικών; Σεις δεν είστε, που ρωτάτε αν παίζει καμιά από αυτές στον Ολυμπιακό;
Η επιτυχία των κοριτσιών ανήκει αποκλειστικά στις ίδιες τις αθλήτριες, στους δικούς τους ανθρώπους και στους ελάχιστους εργάτες του γυναικείου αθλητισμού στη χώρα.
Όσοι κατά βάθος τις θεωρούν κορίτσια για κουζίνα και που εξετάζουν προσεκτικά τις φωτογραφίες για να εντοπίσουν «καμιά όμορφη βρε παιδί μου», όπως κάτι λεβέντες στην καφετέρια όπου συνέβη να παρακολουθήσω το χθεσινό ματς, ας προσπεράσουν απτόητοι.
Σε εσάς, κορίτσια, αξίζει μία καλύτερη χώρα. Όχι η οπισθοδρομική Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Νίκος Παπαδογιάννης
nickpap66@yahoo.com
πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου