Το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και οι Εβραίοι

Εβραίοι μελετητές δείχνουν ειλικρινείς στην αποδοχή όλων των γεγονότων που κάποιοι άλλοι σπεύδουν να καταγγείλουν ως «αντισημιτική» ή και....

«ναζιστική» προπαγάνδα. Ένας από αυτούς είναι ο συγγραφέας Arthur Liebman, ο οποίος στο “Jews and the Left” που έγραψε το 1979, καταδεικνύει με βεβαιότητα ότι όλα τα κομμουνιστικά (ή «σοσιαλιστικά») κινήματα που αναπτύχθηκαν μέσα στην αμερικανική κοινωνία, την οποία εν τέλει μεταμόρφωσαν ή παραμόρφωσαν, προήλθαν από Εβραίους μετανάστες που ήρθαν από το “Pale of Settlement” (“Όρια Εγκατάστασης”, η περιοχή της αυτοκρατορικής Ρωσίας όπου ήταν αναγκασμένοι να ζουν όλοι οι Εβραίοι).

Δεν αποτελεί κανένα μυστικό ότι το κίνητρο όλων αυτών των Εβραίων μπολσεβίκων και των συμμάχων τους ήταν το μίσος για την καπιταλιστική (και χριστιανική) αμερικανική κοινωνία, όπως με τον ίδιο τρόπο μισούσαν την τσαρική (και χριστιανική) αριστοκρατία. (Το ομολόγησε ο εκτελεστής του Τσάρου, ο Εβραίος Jocob Yurovsky: “Η πρώτη μου διαμαρτυρία ήταν κατά των θρησκευτικών και εθνικών παραδόσεων. Μισούσα τον Θεό όπως και τα αφεντικά”). Φυσικά, ο Liebman δεν είναι ο μόνος εβραϊκής καταγωγής μελετητής που λέει αυτά τα πράγματα. Οι Tony Michels, Jonathan Frankel, Nora Levin, Gerald Sorin, Rafael Medeff και πολλοί άλλοι μελετητές εξέτασαν το ίδιο υλικό και κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα.

Η «κλίση» των Εβραίων της Αμερικής, της πρώτης και δεύτερης γενιάς μεταναστών προς την αριστερά – είτε μέσω συνδικαλιστικών οργανώσεων, πολιτικών οργανώσεων ή τεχνών – έχει προσελκύσει εδώ και καιρό ακαδημαϊκή προσοχή. Ωστόσο, ο πραγματικός ρόλος των Εβραίων στο αμερικανικό κομμουνιστικό κίνημα είχε αγνοηθεί ή υποτιμηθεί από τους περισσότερους ακαδημαϊκούς – με εξαίρεση τον αριστερό κοινωνιολόγο Nathan Glazer – μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Πράγματι πολλά από τα βιβλία που ασχολούνται με την ιστορία των Εβραίων της Αμερικής που γράφτηκαν τις τρεις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποβαθμίζουν την ιστορική έκκληση του κομμουνισμού προς τους Εβραίους της Αμερικής σε ένα θέμα λίγων επικρίσεων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όμως, η Νέα Αριστερά (New Left) και άλλοι νεότεροι λόγιοι, όπως ο Paul Buhle, ο Maurice Isserman, ο Paul Lyons και ο Arthur Liebman, άρχισαν να ασχολούνται με αυτό το θέμα. Ο Paul Buhle και ο Paul Lyons ειδικότερα έκαναν πολλά για να αποκαλύψουν τον ρόλο της εβραϊκής συμμετοχής στα πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά και πνευματικά κινήματα της περιόδου της Μεγάλης Ύφεση και του Πολέμου. Το έργο τους καταδεικνύει σαφώς ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ (CPUSA) οφείλει μεγάλο μέρος της ενέργειας, της κίνησης και των ιδεών του στην πρώτη και δεύτερη γενιά Εβραίων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η εκπροσώπηση των Εβραίων αναλογούσε περίπου στο ένα τρίτο του κόμματος.

Το πρώτο σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα των ΗΠΑ ήταν το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Socialist Labor Party ή SLP), που σχηματίστηκε το 1876 και για πολλά χρόνια ήταν μια δύναμη στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1890, όμως, το SLP ήρθε υπό την επιρροή του εβραϊκής καταγωγής μαρξιστή εκδότη Daniel De Leon (1852 – 1914 – φώτο) και οι ριζοσπαστικές του απόψεις οδήγησαν σε ευρεία δυσαρέσκεια μεταξύ των μελών, οδηγώντας στο σχηματισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αμερικής προσανατολισμένου στις μεταρρυθμίσεις γύρω στις αρχές του 20ου αιώνα.

Τον Ιανουάριο του 1919, ο Λένιν κάλεσε την «αριστερή πτέρυγα» του SLP να συμμετάσχει στην Κομιντέρν. Την άνοιξη του 1919, η Αριστερή Φράξια του SLP γέμισε από μια μεγάλη εισροή νέων μελών από τις χώρες που εμπλέκονταν στη «επανάσταση» των μπολσεβίκων στην Ρωσία, και πήρε τον έλεγχο στο κόμμα από τους «μετριοπαθείς». Ωστόσο, οι διαφορετικές γλωσσικές / εθνοτικές ομοσπονδίες, στις οποίες τελικά εντάχθηκαν οι C.E. Ruthenberg (γερμανικής ή για άλλους εβραϊκής καταγωγής) και Louis C. Fraina (ιταλικής καταγωγής), αποχώρησαν και σχημάτισαν το δικό τους κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής (Communist Party USA ή CPUSA) την 1η Σεπτεμβρίου 1919. Αξίζει να πούμε, ότι το μουμιοποιημένο πτώμα του Ruthenberg βρίσκεται στο μαυσωλείο που είναι η μούμια του Λένιν!

Την ηγεσία του CPUSA ανέλαβε ο Ruthenberg μαζί με τον εβραϊκής καταγωγής Jay Lovestone (κανονικό όνομα Jacob Liebstein – φώτο). Αλλά μια φράξια κάτω από την ηγεσία των Nicholas I. Hourwich (γιου του οικονομολόγου και «ακτιβιστή» Isaac Aronovich Hourwich) και Alexander Bittelman (Berdychiv) – και οι δύο εβραϊκής καταγωγής – συνέχισε να λειτουργεί ανεξάρτητα ως Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής. Εκνευρισμένη η Κομιντέρν για την πολυδιάσπαση των κομμουνιστών, οι οποίοι δεν αριθμούσαν πάνω από 12.000 μέλη, έστειλε αυστηρή ντιρεκτίβα ένωσης και τα κόμματα τελικά συγχωνεύθηκαν το Μάιο του 1921. Μόνο το 5% των μελών του νεοσυσταθέντος κόμματος μιλούσαν την αγγλική ως μητρική τους γλώσσα.

Γράφει στο κεφάλαιο «Jews and the Left» ο καθηγητής Kevin Macdonald στο γνωστό βιβλίο του “The Culture of Critique”:

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Εβραίοι διαδραμάτισαν πολύ σημαντικό ρόλο στο CPUSA. Η απλή αναφορά των ποσοστών των Εβραίων ηγετών δεν υποδεικνύει επαρκώς την έκταση της εβραϊκής επιρροής, διότι δεν λαμβάνει υπόψη τα προσωπικά χαρακτηριστικά των εβραϊκών «ριζοσπαστών» ως μια ταλαντούχα, μορφωμένη και φιλόδοξη ομάδα, αλλά και επειδή καταβλήθηκαν προσπάθειες για την πρόσληψη εθνικών (gentiles) προκειμένου να αποκρύψουν την έκταση της εβραϊκής κυριαρχίας (Klehr 1978, 40, Rothman & Lichter 1982, 99). Ο Lyons παραθέτει έναν εθνικό κομμουνιστή πολιτικό ο οποίος δήλωσε ότι πολλοί εθνικοί της εργατικής τάξης θεώρησαν ότι είχαν προσληφθεί για να «διαφοροποιήσουν την εθνοτική σύνθεση του Κόμματος». Ο ίδιος αφηγείται την εμπειρία του ως αντιπρόσωπος των εθνικών σε μια διάσκεψη για τη νεολαία που οργανώθηκε από τους κομμουνιστές στο Ουισκόνσιν:

Γίνεται όλο και πιο προφανές στους περισσότερους συμμετέχοντες ότι ουσιαστικά όλοι οι ομιλητές ήταν Εβραίοι νεοϋορκέζοι. Ομιλητές με βαριά νεοϋορκέζικη προφορά ονομάζονταν ως “ο εκπρόσωπος από το Lower East Side” ή “ο σύντροφος από το Brownsville”. Η εθνική ηγεσία βρέθηκε σε αμηχανία. Πώς θα μπορούσε μια υποτιθέμενη εθνική φοιτητική οργάνωση να κυριαρχείται τόσο εξ ολοκλήρου από Εβραίους της Νέας Υόρκης; Τέλος, αποφάσισαν να παρέμβουν και να αποκαταστήσουν την τάξη ζητώντας από τους «νεοϋορκέζους» να δώσουν στους “προσκεκλημένους” την ευκαιρία να μιλήσουν.

Ο Klehr εκτιμά ότι από το 1921 έως το 1961, οι Εβραίοι αποτελούσαν το 33,5% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και η εκπροσώπηση των Εβραίων ήταν συχνά πάνω από το 40%. Οι Εβραίοι ήταν η μόνη εθνική ομάδα από την οποία το κόμμα ήταν σε θέση να προσλάβει μέλη. Ο Glazer δηλώνει ότι τουλάχιστον το ήμισυ της συμμετοχής του CPUSA που απαριθμούσε 50.000, ήταν Εβραίοι στη δεκαετία του 1950 και ότι τα ποσοστά των νέων «προσήλυτων» ήταν πολύ υψηλά, ενώ υπήρχε «ένας ίδιος ή μεγαλύτερος αριθμός που ήταν σοσιαλιστές του ενός ή του άλλου είδους».

Οι Ethel και Julius Rosenberg, οι οποίοι καταδικάστηκαν για κατασκοπεία για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, (εκτελέστηκαν το 1953), αποτελούν παράδειγμα της αίσθησης της ισχυρής εβραϊκής παρουσίας στην αριστερά. Ο Svonkin λέει ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους «Εβραίους μάρτυρες», (δηλαδή προσδιορίζονταν περισσότερο εθνολογικά και όχι ιδεολογικά). Όπως πολλοί άλλοι Εβραίοι αριστεροί, αντιλήφθηκαν μια ισχυρή σχέση μεταξύ του Ιουδαϊσμού και των κομμουνιστικών τους φρονημάτων. Η αλληλογραφία τους τον καιρό που ήταν στην φυλακή ήταν γεμάτη με μια “διαρκή εμφάνιση του Ιουδαϊσμού και της εβραϊκότητας”, συμπεριλαμβανομένου και ενός σχολίου που έλεγε ότι “σε μερικές ημέρες, θα έχουμε τον εορτασμό του Πάσχα, την αναζήτηση του λαού μας για ελευθερία. Αυτή η πολιτιστική κληρονομιά έχει για εμάς μια πρόσθετη σημασία, γιατί είμαστε φυλακισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλο και τους αγαπημένους μας από τους σύγχρονους Φαραώ”.

Όπως και στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης κατά τα πρώτα χρόνια, το CPUSA διέθετε ξεχωριστά τμήματα για διάφορες εθνοτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης μιας εβραϊκής ομοσπονδίας που μιλούσε γίντις. Όταν αυτά καταργήθηκαν το 1925 προκειμένου να αναπτυχθεί περαιτέρω το κόμμα, να “αμερικανοποιηθεί” ώστε να απευθυνθεί στους ντόπιους Αμερικάνους (που έτειναν να έχουν χαμηλό επίπεδο εθνοτικής αυτοσυνειδησίας), υπήρξε μαζική έξοδος Εβραίων από το κόμμα και πολλοί από αυτούς που παρέμειναν συνέχισαν να συμμετέχουν σε μια ανεπίσημη εβραϊκή υποκουλτούρα στο κόμμα.

Στα επόμενα χρόνια η εβραϊκή υποστήριξη προς το CPUSA αυξάνονταν και έπεφτε ανάλογα με την υποστήριξη του κόμματος σε συγκεκριμένα εβραϊκά ζητήματα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, το CPUSA άλλαξε τη θέση του και έκανε μεγάλες προσπάθειες για να απευθύνει έκκληση σε συγκεκριμένα εβραϊκά ενδιαφέροντα, όπως επικέντρωση στον «αντισημιτισμό», στήριξη στον Σιωνισμό και τελικά στο Ισραήλ και στηρίζοντας τη «σημασία της διατήρησης» των εβραϊκών πολιτιστικών παραδόσεων. Όπως και στην Πολωνία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, «Το αμερικανικό ριζοσπαστικό κίνημα δόξαζε την εξέλιξη της εβραϊκής ζωής στη Σοβιετική Ένωση. . . . Η Σοβιετική Ένωση ήταν ζωντανή απόδειξη ότι κάτω από το σοσιαλισμό το εβραϊκό ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί» (Kann 1981, 152-153). Ως εκ τούτου, ο κομμουνισμός θεωρήθηκε ως “κάτι καλό για τους Εβραίους”. Παρά τα προσωρινά προβλήματα που προκάλεσε η σοβιετική-γερμανική συνθήκη μη πολέμου του 1939, το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσει η απομόνωση του CPUSA από την εβραϊκή κοινότητα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια.

πηγή