Της Νικολέττας Πολύζου

Η Σ.Α. διεξάγεται ατομικά ή και πιο αποτελεσματικά ομαδικά, από ανθρώπους που αναζητούν την αυτογνωσία αλλά και την επίλυση επίκαιρων προβλημάτων. Είναι μια διαδικασία βιωματική, όπου όλοι οι ....
συμμετέχοντες μοιράζονται βαθιές εμπειρίες και καρπώνονται οφέλη ψυχής.  Η ιδιοφυής πρόταση του Hellinger στηρίζεται στην παρατήρηση ότι (α) ένα ξεκάθαρο αίτημα, (β) ο καθορισμός του χώρου, (γ) η παρουσία ενός, δύο ή περισσότερων ατόμων, που ορίζονται να εκπροσωπήσουν κεντρικά μέλη του υπό έρευνα συστήματος και (δ) ένας έμπειρος και διαπιστευμένος συστημικός θεραπευτής ή σύμβουλος, που κινούμενος από την αγάπη, "επιτρέπει στο διαχωρισμένο να ξαναβρεί τον εαυτό του", όπως ο ίδιος αναφέρει, αποτελούν αναγκαίες και απλές προϋποθέσεις ενεργοποίησης του πεδίου του συστήματος, ενός 'πεδίου που γνωρίζει' (Dr. Albrecht Mahr) και προσφέρει αφθονία έγκυρων και κεντρικών πληροφοριών, που σύντομα αποκαλύπτουν τα κομβικά σημεία της εμπλοκής, άρα εν δυνάμει οδηγούν στην λύση της ή, έστω, την αποδοχή της.

Ανά αναπαράσταση, η ομάδα χωρίζεται:(α) στον ενδιαφερόμενο, που θέτει το αίτημά του με ευκρίνεια, (β) στους εκπροσώπους, που επιλέγονται τυχαία ανάμεσα στους παριστάμενους ή προσέρχονται αυτόβουλα, για να αναπαραστήσουν τα βασικά πρόσωπα του υπό έρευνα συστήματος και (γ) στους ενεργούς παρατηρητές ή αλλιώς θεατές, τα υπόλοιπα δηλαδή παρευρισκόμενα μέλη της ομάδας.

Ο ενδιαφερόμενος ενθαρρύνεται να "στήσει" με περίσκεψη και αυτοσυγκέντρωση εκπροσώπους, που μπορεί ο ίδιος να επιλέξει για τα μέλη του συστήματός του στον χώρο και σύμφωνα με την εσωτερική του εικόνα για την θέση που, σε αλληλοσυνάρτηση, έχουν μέσα στο σύστημα. Μόλις γίνει αυτό, ο ίδιος μπορεί να αποσυρθεί σε θέση παρατηρητού ή να συμμετάσχει μέσα στην αναπαράσταση. Μετά από κάποιο χρόνο συντονισμού, οι εκπρόσωποι καλούνται να αντιληφθούν τι αίσθηση τους προκαλείται στην συγκεκριμένη θέση. Ζέστη ή ψύχος, μούδιασμα, κάποιος πόνος, μια κράμπα ή μια ξαφνική εμφάνιση ενός έντονου συναισθήματος, όπως π.χ. θυμός, στους εκπροσώπους, οδηγεί τον συντονιστή σε ήπιες παρεμβάσεις, μέχρις ότου όλοι να αισθάνονται καλά, οπότε προκύπτει και η τελική εικόνα της αναπαράστασης, συνήθως εικόνα Λύσης. Συχνά, οι εκπρόσωποι προσκαλούνται να εκφέρουν ορισμένες φράσεις δύναμης, που προτείνει ο συντονιστής και αποτελούν εξισορροπητικές θεραπευτικές παρεμβάσεις.

Στην αναπαράσταση προκαλείται μέθεξη, διαβαθμισμένη δηλαδή και ενεργή συμμετοχή όλων των παριστάμενων στο δρώμενο. Παράλληλα, απαιτείται σεβασμός στην διαδικασία και σε ό,τι εμφανίζεται και προκύπτει. Η ψυχή καλείται να παρακολουθήσει τις κινήσεις εκείνες που προχώρησαν και ολοκληρώθηκαν, αλλά και όσες ανακόπηκαν ή λοξοδρόμησαν από κάποιο ιδιαίτερο γεγονός στην διαγενεαλογική ιστορία της οικογένειας ή εν γένει του συστήματος που ερευνάται. Μάλιστα επειδή, όπως προκύπτει από τις αναπαραστάσεις, η ψυχή δεν ενδιαφέρεται για την χρονική αλληλουχία των γεγονότων αλλά για τις επιπτώσεις τους πάνω της και επειδή οι επιπτώσεις, ως χαράγματα, είναι εικόνες, η αναπαράσταση προσφέρει στην ψυχή ακριβώς υλικό σε εικόνες, που μιλούν μόνον σε εκείνη, αποκαλύπτοντας μύχια, συνήθως ασυνείδητα τραύματα του συστήματος ή του ατόμου, που τα κάνει αντιληπτά, εμφανή, άρα και θεραπευτικά διαχειρίσιμα.